Chciałoby się zacząć jeszcze raz, chciałoby odnaleźć zmarnowany czas, utracony blask.

Początki były zwyczajne. Nic nie zapowiadało tego, co się miało wydarzyć.

Poznaliście się w jeden z najgłupszych i najbardziej oklepanych sposobów: wpadliście na siebie. W windzie. Ona z niej wychodziła, Ty wchodziłeś.

-Przep… - zamarła zaskoczona. Uśmiechnąłeś się lekko, widząc jej reakcję.  –Przepraszam – zreflektowała się i wyminęła Cię zmieszana.

Uśmiechnięty wszedłeś do windy. Nacisnąłeś odpowiedni guzik i odwróciłeś się w stronę drzwi. Uśmiechnąłeś się szeroko, widząc, że dziewczyna się za Tobą ogląda. Zarumieniła się, a Ty odczekałeś, aż drzwi się zatrzasnęły i wybuchnąłeś śmiechem. Niby taka głupota, a jak cieszy…

Drugi raz spotkaliście się kilka godzin później, ponownie wpadając na siebie w windzie. Tym razem to ona wsiadała a Ty wysiadałeś.

-Przepraszam – powiedziała zmieszana, uciekając wzrokiem gdzieś w bok.

-Znów na mnie lecisz – zaśmiałeś się. Spojrzała na Ciebie unosząc brwi. To, co pierwsze rzuciło Ci się w oczy, to jej duże, niebieskie oczy.

-To pan na mnie leci – zadarła głowę do góry, uśmiechając się cynicznie. Założyła ręce na klatce piersiowej, czekając na Twoją reakcję.

-Po pierwsze, nie jestem żaden pan, tylko Krzysiek. Po drugie to Ty mnie przeprosiłaś, więc to Twoja wina – przekomarzałeś się z nią.

-Przeprosiłam pa… Przeprosiłam Cię – poprawiła się – bo jestem wychowana, nie to, co niektórzy – uśmiechnęła się słodko, a Ty parsknąłeś śmiechem. Mimo iż w ogóle jej nie znałeś, już ją polubiłeś. Miała w sobie to coś, co sprawiało, że miałeś nadzieję, że to spotkanie nie będzie waszym ostatnim.

-W takim razie, uznajmy, że to była wina nas obojga, dobra? – kiwnęła głową z lekkim uśmiechem na ustach, a potem zagryzła wargi i speszona odwróciła wzrok.

-Miło było Cię poznać – powiedziała, spoglądając na Ciebie przelotnie. Potem wyminęła Cię i weszła do windy, nim zdążyłeś nawet zareagować.

-Jak masz na imię? – zawołałeś jeszcze za nią, gdy drzwi windy już się zasuwały.

-Alicja.

-Ciebie też było miło poznać, Alicjo – mruknąłeś pod nosem. Spojrzałeś na zegarek i zakląłeś, a potem wybiegłeś z bloku. Trener chyba Cię zabije, jak się spóźnisz.

Całą drogę myślałeś o dziewczynie. Nie mogłeś zrozumieć, co ona ma takiego w sobie, że po paru minutach rozmów z nią, nie potrafiłeś o niej zapomnieć. W jej zachowaniu było coś, co sprawiało, że naprawdę chciałeś bliżej ją poznać.

Na halę wpadasz spóźniony. Serio, świetnie zaczynasz. Pierwsze treningi w nowym klubie, a Ty już się spóźniasz. Wenta jest wściekły, ale nie bardzo się tym martwisz. Masz większe problemy – musisz wyrzucić z głowy wspomnienie niebieskich oczu Alicji. Gdy to Ci się nie uda, wtedy będziesz musiał przejmować się trenerem.

Z treningu wracasz wykończony. Wenta dał wam popalić, a Tobie w szczególności. Następnym razem będziesz musiał bardziej przyłożyć się do udawania, że interesuje Cię tylko trening. Ale przynajmniej dzięki Wencie mogłeś skupić się tylko na przygotowaniach do nowego sezonu i nic, żadne niebieskie oczęta, nie zawracały Ci już głowy.

Włóczysz nogami, jedyne o czym marzysz to sen. Wchodząc do bloku, kątem oka dostrzegasz znajomą postać. Sen natychmiast poszedł w zapomnienie. Odwróciłeś się na pięcie i ruszyłeś za Alicją. O ile, rzecz jasna, to była ona.

Skręciłeś w uliczkę, w której zniknęła, ale jej nie było. Dopiero po kilku minutach krążenia po osiedlu (oczywiście znasz je doskonale, jak własną kieszeń) trafiłeś na plac zabaw. Alicja siedziała na jednej z huśtawek…

Moment. Plac zabaw? To coś takiego tu w ogóle jest?!

Alicja siedziała na jednej z huśtawek z wielkimi białymi słuchawkami na uszach. Miała zamknięte oczy, odpychała się lekko nogami i kiwała głową w rytm muzyki. Uśmiechnąłeś się, widząc, jak nuci pod nosem.

Podszedłeś do niej i delikatnie dotknąłeś jej ramienia. Podskoczyła zaskoczona, otwierając oczy. Chwilę później krzyknęła wystraszona, tracąc równowagę. Zadziałałeś instynktownie – pochyliłeś się nad nią i złapałeś ją w pasie, potem ostrożnie sadzając na huśtawce.

-Dziękuję – powiedziała drżącym głosem, ściągnęła słuchawki i wyłączyła muzykę.

-Ja.. Przepraszam, nie chciałem Cię wystraszyć – mówisz skruszony. Naprawdę jest Ci głupio.

-Nie szkodzi – uśmiechnęła się do Ciebie. Nieśmiało odpowiedziałeś tym samym.

Nieśmiało? Ty i nieśmiałość?!

Krzysiu, posłuchaj mnie uważnie. Daj sobie spokój z tą dziewczyną zanim nie będzie za późno.

---
Krótko, postaram się, żeby następny był dłuższy. 
Umówmy się, że to początek, a początki są najgorsze, dobra?
Asik, no właśnie Alicja nie do końca jest dorosła, bo jak się już zapewne zorientowałaś, akcja rozgrywa się w sezonie 2012/2013 :) ale tak musi być.