Na pewno każdy choć raz, utracił wiarę jak ja.

Alicja jest bardziej pojebana, niż sądziłam, ale błagam, nie uciekajcie z krzykiem.

[Alicja]

Nie jesteś beksą. Nie jesteś beksą.

Trzy krótkie słowa, które w myślach powtarzasz jak mantrę. Jak na złość, po Twoim policzku płynie pierwsza łza. Ocierasz ją szybkim ruchem ręki, ale zaraz potem płyną następne. 

Po chwili nie panujesz już nad sobą i ryczysz, jak małe dziecko.

Nawet muzyka, najlepszy środek na całe zło nie jest w stanie zagłuszyć nieprzyjemnych myśli. Za każdym razem, kiedy zamykasz oczy, to wszystko wraca. Nie potrafisz o tym zapomnieć, choć bardzo byś chciała...

Jak burza wpadasz do bloku. Umówiłaś się z Krzyśkiem i masz raptem kilkanaście minut na przebranie się. Nie wiesz, co ten czubek zaś wymyślił, ale już nie możesz się doczekać.

Zatrzymujesz się gwałtownie, dostrzegając tak znane Ci sylwetki. Nie słyszysz, o czym rozmawiają, ale doskonale widzisz szeroki uśmiech Krzyśka i jego nienaturalnie błyszczące oczy. Nawet mimo włączonej muzyki słyszysz perlisty śmiech Weroniki. Widzisz, jak kiwa głową, jak Krzysiek bierze jej walizki. Wiesz, co zaraz się wydarzy, mimo to, pełna nadziei, że jednak się mylisz, machasz mu. Nie zareagował.

Stoisz na wprost niego, w odległości zaledwie kilku, kilkunastu metrów. Musiał Cię zauważyć, nie było innej możliwości. Ale Cię olał.

Obserwujesz, jak razem wchodzą na schody. Piosenka się skończyła, przez co możesz usłyszeć ich głośne śmiechy. Po kilku sekundach zniknęli Ci z pola widzenia. Niestety, echo niosło ich rozbawione głosy po całym bloku, skutecznie zagłuszając odgłos Twojego pękającego serca. 

To boli. Ta cholerna świadomość, że to koniec. Nie jesteś aż tak naiwna, by sądzić, że Krzysiek poznawszy Weronikę, nadal będzie chciał się z Tobą zadawać.

No dobra, miałaś taką nadzieję. 

Prawda była taka, że ludzie zawsze woleli starszą z sióstr Nowakowskich. Dlaczego Krzysiek miałby wybrać inaczej? Zwłaszcza, że to Weronika zawsze była czarująca, inteligentna, zabawna. Z łatwością nawiązywała nowe znajomości. A Ty? Ty byłaś jej idealnym przeciwieństwem.

Nawet te Twoje pseudo koleżaneczki w pewnym momencie przychodziły do Ciebie tylko po to, by spędzać czas z nią, nie z Tobą.

To boli, strasznie boli. Zaczynałaś wierzyć, że Lijewski naprawdę Cię lubi, że spędza z Tobą tyle czasu, bezinteresownie, bo chce, a nie temu, by mieć się później z kogo nabijać.

Ale pojawiła się Weronika i odebrała Ci jedynego człowieka, który ze szczerą chęcią Cię słuchał, którego naprawdę obchodziło to, co myślisz i co czujesz. Przywiązałaś się do Niego, zaufałaś mu. Przez te kilka tygodni zdradziłaś mu więcej swoich marzeń i tajemnic, niż komukolwiek przez całe życie. Co oczywiście, nie znaczy, że było tego dużo.

Za każdym razem, gdy choć na chwilę przymykasz oczy, widzisz jego szeroki uśmiech i błyszczące oczy. Za każdym razem, gdy przymykasz oczy, widzisz, jak jest nią oczarowany.

Oczywiście, że jest nią oczarowany! Przecież to Weronika, prawda? Weronika, jak mało kto potrafiła sprawić, że ludzi tracili dla głowę. Wiesz, że nie robi tego specjalnie, ale i tak jej przez to nie cierpisz.

Dłonią pocierasz nerwowo czoło. Wiedziałaś, że ten dzień nadejdzie. To było oczywiste. Powinnaś być lepiej przygotowana. Ale Ty po raz kolejny okazałaś się za słaba. Po raz kolejny przywiązałaś się do osoby, do której nie powinnaś. Po raz kolejny uwierzyłaś, że komuś naprawdę może na Tobie zależeć. I po raz kolejny sparzyłaś się na własnej naiwności.

A może powinnaś walczyć, co? No wiesz, pokazać Krzyśkowi, że wbrew pozorom, Weronika wcale nie jest od Ciebie aż tak bardzo lepsza.

No dobra. Nie mogłabyś. Rywalizować z Weroniką? Już na starcie jesteś bez szans. Zresztą, Ty nie potrafisz walczyć. Za szybko i zbyt łatwo się poddajesz.

Ale to tylko jedna z Twoich licznych wad.

-Ala? – słyszysz w pewnym momencie. Zaskoczona wypuszczasz ze świstem powietrze, widząc przed sobą Krzyśka.

-Co Ty tutaj robisz? – pytasz zdziwiona, ściągając słuchawki. Sięgasz po telefon i wyłączasz muzykę.

Dlaczego nie jesteś z Weroniką?

Przygryzasz policzki od wewnątrz, spoglądając na… Właśnie, na kogo? Kim Krzysiek dla Ciebie był?

Kolegą? Po tym, jak bardzo się do niego przywiązałaś?

Przyjacielem? Nie, to jednak zbyt wielkie słowo.

-Płakałaś? – robi wielkie oczy z przerażenia. Kręcisz głową.

-Nie, tylko coś mi do oka wpadło – kłamiesz gładko. Nie wiesz, czy uwierzył, ale o nic nie pytał. –Co tu robisz? – powtarzasz pytaniem zmieniając temat.

-Szukałem Cię – siada obok Ciebie. –Byliśmy umówieni, a Ty nie przyszłaś – w jego głosie słyszysz nutkę pretensji i… zawodu?

Masz schizy, dziewczyno.

-W domu Cię nie było, na placu też, więc pomyślałem, że jesteś tutaj – trzeba mu było nie mówić, jak bardzo lubisz spędzać czas na dachu. –Dlaczego nie przyszłaś? – robi smutną minę.

Chcesz zapytać, po co miałabyś przyjść, ale w porę gryziesz się w język.

-Zapomniałam – kłamiesz kolejny raz.

I Ty dziwisz się, że wszyscy wolą Weronikę?

Spuszczasz głowę, mrugasz gwałtownie powiekami, chcąc pozbyć się napływających łez. Nadal nie wiesz, po co przyszedł. Pożegnać się? Prosto w oczy powiedzieć Ci, że nie chce mieć z Tobą nic wspólnego?

Naprawdę, nie musiał być aż tak wspaniałomyślny.

-Co się dzieje? – pyta nagle. Przełykasz z trudem ślinę. Czujesz na sobie jego intensywne spojrzenie.

Dlaczego jeszcze tu jesteś? Powinieneś być z moją kochaną siostrzyczką.

-Co się ma dziać? Nic się nie dzieje – wzruszasz ramionami. Silisz się na obojętny ton. Nawet zmusiłaś się, by spojrzeć na Krzyśka.

-Przecież widzę – irytuje się. –Chcę Ci pomóc…

To sobie idź.

-Nie chcę Twojej pomocy – burczysz, odwracając głowę.

-Ala – łapie Cię za dłoń. Przerażona natychmiast wyrywasz ją z jego uścisku. –Przepraszam – mówi zmieszany.

To Ty powinnaś go przepraszać, ale jesteś zbyt zajęta próbą uspokojenia oddechu, by się tym przejmować.

-Zapomniałem…

-Nie szkodzi – głos Ci zadrżał, choć bardzo chciałaś tego uniknąć.

Zapomniał. Był aż tak pochłonięty Weroniką?

Krzysiek przypatruje Ci się z niepokojem. Nie jesteś osobą stworzoną do przytulania, łapania za ręce, czy klepania po plecach. Takie czułe, czy mniej czułe gesty muszą wyjść z Twojej inicjatywy, inaczej nawet przypadkowe muśnięcie potrafi wywołać u Ciebie ataki paniki.

-Alka? – zaczyna, ale kręcisz głową, a on milknie. Nie masz ochoty na rozmowy, nawet z nim.

Zwłaszcza z nim.

Milczycie. W pewnym momencie otwierasz usta, chcąc coś powiedzieć, ale rezygnujesz. Przygryzasz wargi, a po chwili ponawiasz próbę odezwania się.

Wiesz, że Krzysiek nawet na chwilę nie spuścił z Ciebie wzroku.

-Mogę Cię przytulić? – pytasz łamliwym głosem. Krzysiek nie odpowiada, tylko wyciąga przed siebie ręce. Przytulasz się do niego, a on obejmuje Cię mocno.

Po raz kolejny w ciągu kilkudziesięciu minut wybuchasz płaczem.

Błagam, nie odchodź.

Lijewski głaszcze Cię po włosach, szepcząc  uspokajające słówka. Nie przeszkadza mu, że moczysz jego koszulkę, ani, że ranisz mu uszy swoim bekiem. Cierpliwie znosi Twoją histerię.

-Bobrze już? – pyta nagle, widząc, że zaczynasz się uspokajać. Odsuwasz się od niego i kiwasz głową. Chcesz otrzeć łzy z policzków, ale Krzysiek Cię ubiega i to on ściera słone ślady po Twoich łzach.

-Zdecydowanie wolę, jak się uśmiechasz.

Zamierasz. Nie jesteś w stanie się ruszyć.

Dlaczego on tak dziwnie patrzy na Twoje usta?! I dlaczego jest tak blisko?!

Czujesz narastającą panikę, ręce zaczynają Ci drzeć. Cóż… Zawsze miałaś tendencję do przesadnego reagowania i wyolbrzymiania wszystkiego.

Chce Cię pocałować – szepnęło serce.

Bzdury! – krzyknął rozum.

A Krzysiek jest jeszcze bliżej.

Przymykasz oczy. Czujesz jego oddech na swoich wargach i…

Gdzieś z oddali słyszysz huk uderzającego pioruna. W momencie odzyskujesz zdolność logicznego myślenia,  dociera do Ciebie, co się dzieje.  Gwałtownie odsuwasz się od Krzyśka. Przełykasz z trudem ślinę i pewna obaw spoglądasz na niego przelotnie.

---

Ja wiem, że to opowiadanie jest mało realnie, strasznie naiwne, słodkie i w ogóle, ale takie ma być. To taka moja mała odskocznia od rzeczywistości. 
Ludziom w pierwszym pocałunku albo przeszkadzają osoby trzecie albo telefony. To Krzyśkowi i Ali przeszkodziły warunki atmosferyczne.  

Zapraszam: flamex opowiada / Zawsze tylko moja / W pułapce uczuć