Jest coś, w co oboje wierzymy, nawet jeśli nie wiemy, gdzie jesteśmy. Tylko Bóg zna powód, założę się, że musiał mieć plan.

Zabawny jesteś, wiesz? Tyle razy miałeś do czynienia z naprawdę wściekłym Wentą i nie robiło to na Tobie żadnego wrażenia, a teraz trzęsiesz się jak mała dziewczynka, bo musisz porozmawiać z siedemnastolatką. Cóż… Różnica była taka, że trener mógł tylko na Ciebie nawrzeszczeć, a Alicja zawsze może stwierdzić, że nie chce mieć z Tobą nic wspólnego.

No, Lijewski nie bądź baba wciśnij ten przeklęty dzwonek!

Wziąłeś głęboki wdech i nacisnąłeś.

I co, tak ciężko było?

– Alina, otwórz drzwi! – słyszysz z mieszkania głos Weroniki.

– Mam na imię Alicja, debilu! – uśmiechnąłeś się pod nosem, słysząc wściekły głos dziewczyny.

– Cześć – uśmiechasz się szeroko.

– Cześć – mówi zaskoczona, a potem szybko odwraca wzrok.

Zaczęło się.

– Powiedz, że już idę! – słyszysz po raz kolejny głos Weroniki.

– Spadaj, mendo, to do mnie – odkrzyknęła, a następnie zwróciła się do Ciebie. – Bo to do mnie przyszedłeś, prawda? – spytała konspiracyjnym szeptem, niby żartem, ale w jej oczach było coś niepokojącego.

– Co? O, cześć, Krzysiek.

– Cześć – uśmiechasz się do blondynki.

– Wy się znacie? – pyta zaskoczona Alka, spoglądając to na Ciebie, to na siostrę.

– Mieliśmy okazję się poznać – mówisz, przyglądając się Jej uważnie. Kiwa głową zamyślona, a Ty czujesz nieprzyjemny uścisk w sercu.

Alka, co się dzieje?

Weronika wciągnęła gwałtownie powietrze i uderzyła dłonią w czoło.

– Alunia, ja Cię najmocniej przepraszam! Krzysiek tu przedtem był i Cię szukał, a ja na śmierć o tym zapomniałam!  - zrobiła przepraszającą minę.

– To może przestań myśleć ciągle o Kacprze i zejdź na ziemię, co? A Ty z czego rechotasz?! – spytała z wyrzutem, posyłając Ci złowrogie spojrzenie.

– Nie, nic. Po prostu jesteś przeurocza, jak się wściekasz – uśmiechnąłeś się szeroko, a Alicja prychnęła głośno.

– Jak chcesz, to mogę Ci pokazać, jaka przeurocza potrafię być – zakpiła.

– Może innym razem – stwierdziłeś rozbawiony.

–Wejdź – odsuwa się, robiąc Ci miejsce. – Napijesz się czegoś?

– Nie, dzięki. JA tylko na chwilę – momentalnie poważniejesz. Dziewczyna, domyślając się, do czego zmierzasz, zamiera, a potem spuszcza głowę. – Alka – mówisz łagodnie. Ostrożnie łapiesz Jej podbródek i zmuszasz, żeby na Ciebie spojrzała. – Chciałem się tylko upewnić, że między nami jest wszystko dobrze.

Alicja złapała Twoją dłoń i odsunęła ją od swojej twarzy.

– Jest dobrze – stwierdziła, patrząc na Ciebie tym swoim spłoszonym wzrokiem. – Przecież nic się nie wydarzyło – dodała, a Tobie przez moment zabrakło tchu.

– Nic się nie wydarzyło – powtarzasz głucho.  W sumie to dość zabawne, jak jedno krótkie zdanie potrafi zranić człowieka.

– Wszystko w porządku? – spytała zaniepokojona.

– Tak – odpowiadasz i uśmiechasz się, bo Alka cały czas trzymała Twoją dłoń i nie zapowiadało się, by zamierzała ją puścić. Natychmiast zapominasz, co czułeś jeszcze chwilkę wcześniej.

Taki mały gest, a jak cieszy…

– Krzysiek, Ty mnie w ogóle nie słuchasz!

No coś podobnego!

– Wyluzuj, zaraz Ci żyłka pęknie – mruczysz znudzony. Marcin posyła Ci mordercze spojrzenie, a Ty strzelasz zeza.

– Ty chyba do reszty zdurniałeś! Jak Ty to sobie wyobrażasz, co? Przecież to jeszcze dzieciak! – wywracasz oczami. Masz już serdecznie dość Marcina i jego głupiego gadania. – Krzysiek, kurwa! Ona ma piętnaście lat!

– Siedemnaście – poprawiasz go odruchowo.

– Piętnaście czy siedemnaście, co to za różnica? Ona jest nieletnia. Jeżeli ktoś się o Was dowie, będziesz skończony. Rozumiesz? Wszystko na co tak ciężko pracowałeś przez te wszystkie lata, pójdzie na marne!

Prychasz głośno. O Was? Przecież nie ma żadnego Was!

I to jest w tym wszystkim najgorsze.

– Naprawdę jesteś w stanie zaryzykować wszystko dla jakieś  tam dziewczyny?

– Ona nie jest jakąś tam dziewczyną! – zawołałeś, zrywając się gwałtownie.

Marcin unosi brew, uśmiechając się drwiąco, a Ty klniesz w myślach.

– Więc kim jest? – zakłada ręce na klatce piersiowej. Przygląda Ci się uważnie.

– Wiesz, co, Marcin? Podziwiam Justynę, że z Tobą wytrzymuje. Słyszałem, że miłość jest ślepa, ale w waszym przypadku musi być też głucha – kpisz. Marcin posyła Ci kolejne mordercze spojrzenie. Ignorujesz go.

– Krzysiek…

– Nie, Marcin – przerywasz mu. – Błagam Cię, nie udawaj, że pozjadałeś wszystkie rozumy, bo tak naprawdę nie wiesz nic. Wiem, że wbrew pozorom, nie masz nic złego na myśli, że się  o mnie martwisz, ale Twoje zarzuty to absurd! A poza tym – dodajesz szybko, widząc, że otwiera usta, by Ci przerwać – jestem już dużym chłopcem i doskonale wiem, co robię.

Och, czyżby?

– Mam nadzieję, że nie będzie za późno, jak się już opamiętasz.

– „Born to be my baby”. Uwielbiam tę piosenkę! – zawołała wesoło Alicja i pogłośniła radio. Uśmiechnęła się i odwróciła się w Twoją stronę.

Uśmiechasz się szeroko, widząc, jak zaczyna tańczyć i śpiewać wraz z wokalistą.

– Mamy coś, czego nie mogą nam zabrać, naszą miłość, nasze życie - zanuciła, kiwając głową w rytm muzyki. Potem podbiegła do Ciebie. – Idziemy tańczyć! – zawołała radośnie. Złapała Cię za dłoń i pociągnęła ku sobie.

Nie masz serca Jej odmówić.

Jedną ręką obejmujesz Ją w pasie, a drugą łapiesz Jej dłoń i zaczynacie się kręcić (bo tańcem ciężko to nazwać). Śmiejesz się lekko, słysząc, jak po raz kolejny zaczyna śpiewać.

– Obejmij mnie i trzymaj mocno, zapnij pasy, to wyboista droga. Jesteśmy dwojgiem dzieci, podróżujących drogą życia. Nasz świat, nasza walka.

Nie mogłeś przestać się uśmiechać. Alka wyglądała cudownie, musiałeś to przyznać. Taka naturalna, roześmiana z błyszczącymi wesoło oczami, kompletnie się niczym nie przejmowała i doskonale się bawiła.

A Ty bawiłeś się wraz z Nią.

Nagle potknąłeś się i nie potrafiąc utrzymać równowagi, upadłeś na plecy, ciągnąć za sobą Alicję.

– Nic Ci nie jest? – pyta szybko, próbując wstać.

– Nie - odpowiadasz, przytrzymując Ją w pasie. Kładzie głowę na Twojej klatce piersiowej i znowu zaczyna cicho nucić.

– Moje serce bije jak bęben, przez całą noc. Ciało do ciała, jedno przy drugim i wszystko jest w porządku. Nigdy nie pozwolę ci odejść, bo jest coś, co czuję głęboko w środku – zaśmiała się, podrywając gwałtownie głowę. Spojrzała na Ciebie, szeroko się uśmiechając.

Odpowiadasz Jej tym samym i zakładasz niesforny kosmyk włosów za ucho. Uśmiech zamiera Jej na ustach, gdy delikatnie przejeżdżasz kciukiem po Jej policzku. Oboje wiecie, co się zaraz wydarzy.

Ostrożnie chwytasz Jej twarz obiema rękami i całujesz lekko.

Nareszcie.

Jest zaskoczona, początkowo nie reaguje, lecz w końcu odwzajemnia pieszczotę, a Ty  pogłębiasz pocałunek. Jej delikatne, miękkie usta, wydają się idealnie pasować do Twoich.

Alicja jest tak blisko, że czujesz, jak wali jej serce. Zresztą, Twoje też bije jak oszalałe. Pragniesz, by ta chwila trwała jak najdłużej. Brakuje Ci tchu, ale nie chcesz przerywać tego pocałunku.

To Alka przerywa pocałunek jako pierwsza. Puszczasz ją z objęć, a Ona podnosi się i podchodzi do okna.  Stoi tyłem do Ciebie, widzisz, jak Jej drobne ciało drży.

– Alka? - podchodzisz do Niej. – Spójrz na mnie – prosisz łagodnie. Nie wiesz, jak zachować, co powinieneś zrobić czy powiedzieć. Boisz się, że jeden niewłaściwy ruch może Ją jeszcze bardziej wystraszyć.

– Ja... – popatrzyła na Ciebie, ale tylko przez moment. – Lepiej już pójdę – próbuje Cię wyminąć, ale łapiesz Ją za łokieć.

– Alka... Przepraszam. Nie powinienem był, ale... – urywasz, szukając w myślach dobrej wymówki. Musisz zatrzymać Alicję przy sobie za wszelką cenę, dlatego nie możesz powiedzieć Jej prawdy.

Zresztą, jaka jest prawda?

– Uznajmy, że nic się nie wydarzyło. Zapomnijmy o tym.

Gdyby to było takie proste...

– Dobrze – mówi, niepewnie kiwając głową. Wyswobodziła się z Twojego uścisku, a potem przygryza wargę i spogląda na Ciebie.

– Alka? Wszystko dobrze – pytasz zaniepokojony.

– Tak. Po prostu... – waha się. – O tym też zapomnijmy – mówi cicho. Staje na palcach, łapie Cię za kark i delikatnie całuje.

A Ty po raz pierwszy żałujesz, że Alicja pojawiła się w Twoim życiu.

---
No nareszcie! Powiedzmy, że może być.

Zawsze tylko moja / W pułapce uczuć